Vakantie, wie heeft daar geen zin in?! Zeker na een jaar vol onzekerheden, beperkingen, thuisonderwijs. Alleen al het plannen van een vakantie geeft een ontspannen gevoel en herinneringen aan de afgelopen jaren verhogen de voorpret. Zware koffers door tieners die voor elke dag 3 setjes kleding meenemen, kinderen die het liefst de hele speelgoedkist in een tas stoppen, de kofferbak die te klein is. En dan bij thuiskomst constateren dat de helft ongebruikt is gebleven… Wie herkent dat niet?
Het lijkt wel een metafoor van het echte leven, we doen van alles om zo goed mogelijk voorbereid te zijn op wat zou kunnen gebeuren. Maar als je niet af en toe door je ‘bagage’ heen gaat om op te ruimen, kan het best wel zwaar worden. Als volwassenen zullen we dat vast wel herkennen, maar ook bij onze kinderen en jeugd kan dat spelen. Al van jongs af aan hebben ze zichzelf dingen aangeleerd om ‘te overleven’. Denk eens aan een baby, die huilt bijvoorbeeld niet alleen als hij honger heeft, maar ook als hij pijn heeft of gewoon met jou wil spelen. Op het moment dat een kind kan praten, zal hij niet meer huilen als het met je wil spelen maar het vragen (of hij komt met een speeltje bij je…)
Als kindercoach kijk ik mee met kinderen die het leven van alledag soms best wel lastig vinden. We kijken naar hun rugzak om eens te kijken wat ze allemaal meesjouwen. Stel je voor dat de rugzak gevuld is met stenen en op elke steen staat een woord: angst, boosheid, verdriet, onzekerheid, maar bijvoorbeeld ook blijheid, vriendelijkheid, liefde, vriendschap. Samen gaan we kijken naar de zwaarste stenen en op ontdekkingstocht of we ze niet kleiner kunnen maken, of misschien wel weg kunnen gooien.